over
Een minimum aan illusie

Wat is architectuur voor mij?

‘Iets kan pas zin hebben als er een scène is, en er kan pas een scène zijn als er een illusie is, een minimum aan illusie, aan een denkbeeldige beweging, een uitdaging aan het reële die je in vervoering brengt, verleidt, van slag brengt. Zonder deze bij uitstek esthetische, mythische, speelse dimensie bestaat er niet eens een scène waarin iets zou kunnen gebeuren. En deze minimale illusie is voor ons verdwenen […]’ [De Fatale Strategieen, Jean Baudrillard, blz. 99]

Dit ‘minimum aan illusie, deze uitdaging aan het reële die je in vervoering brengt, verleidt, van slag brengt’, verwoord mijn verlangen naar een architectuur die meer is dan een antwoord op een vraag, meer dan een oplossing voor een probleem. Dit ‘meer’, deze toegevoegde waarde of ‘denkbeeldige beweging’, is het geheime ingrediënt in een proces dat gedomineerd wordt door allerlei pragmatische randvoorwaarden.